Dit wordt een heel bijzonder en anders-dan-anders blogbericht. Ik fotografeer regelmatig de liefde tussen twee mensen. Dit keer knalde mijn camera bijna uit elkaar van de liefde tussen drie mensen; ik fotografeerde de geboorte van Juna.
Ik wist al dat ik het gaaf vind om Day in the Life-sessies te doen; hoe bijzonder is dan een “First Day in the Life”!
Veel mensen aan wie ik vertelde dat ik een geboorte zou gaan fotograferen (of: gefotografeerd had) keken geschokt, vies of vol ongeloof. Heel grappig.
En ik moet toegeven dat ik zelf ook geen fotograaf bij mijn bevallingen heb gehad en me er nog niet echt een voorstelling van kon maken om die erbij te hebben of dus om erbij te zijn.
Maar het was fantastisch, bijzonder, prachtig, raar, vermoeiend, indrukwekkend en om nooit te vergeten.
Ik kan natuurlijk op technische wijze het hele bevallingsverhaal van Susan en Erik vertellen, maar zij kunnen dat zelf veel beter dan ik en kunnen dat delen met wie ze dat zelf willen.
Daarom vertel ik het graag vanuit mijn standpunt, dat zijn mijn foto’s tenslotte ook.
Ik had al heel vaak bedacht dat het me zo mooi leek om een geboorte te fotograferen. Het leek me het toppunt van journalistieke fotografie. Niemand die in de camera kijkt of poseert, zorgen dat je niet in de weg staat, maar wel een mooi standpunt hebt, alle emoties en interacties vastleggen, enz. En zo was het ook.
Het leek me alleen nogal onmogelijk om het fotograferen van een bevalling te combineren met twee kinderen thuis en met een hoogseizoen vol bruiloften. Zo heel flexibel ben ik niet. En toegegeven: het wachten op de bevalling was pittig (“oké, als ik vandaag gebeld wordt, moet ik die-en-die bellen om de kinderen van school te halen…” (bedankt voor de backup, lieve vrienden en familie!)).
Maar het bruiloft-element werd uitgesloten, toen Susan vertelde dat ze zwanger was en in december was uitgerekend.
Ik ken Susan vooral van de Foundation Workshop die we begin januari allebei hebben gevolgd in Texas. En Erik dus een beetje van het uitzwaaien op Schiphol.
Best spannend natuurlijk, om een goede collega-fotograaf te fotograferen. Gelukkig had ze wat anders aan haar hoofd ;-)
Al kwam er zo’n 5 seconden wat beroepsdeformatie naar boven drijven, toen Susan tussen twee weeën door vroeg of voor mij het bed niet anders moest staan (“Nee Susan, concentreer jij je maar op je bevalling, haha.”)
Susan was 2 december uitgerekend. ’s Avonds wilde ik net mijn bed in gaan, toen ik om 23.45u een berichtje kreeg dat de vliezen waren gebroken. Om 1.30u was ik in het Geboortehuis bij het Diakonessenhuis in Utrecht, waar ik nauwelijks kans zag om Susan en Erik te begroeten. De weeën kwamen al heel snel achter elkaar.
Om 2.00u was ze zelfs al klaar om te gaan persen. Omdat zitten op het toilet fijn was, maar bevallen op het toilet een minder goed idee leek, werd de baarkruk erbij gehaald.
Helaas waren de persweeën niet zo sterk en moest Susan het voornamelijk op eigen kracht doen.
Nu zijn mijn eigen bevallingen letterlijk een lang verhaal en ben ik uiteindelijk twee keer met een keizersnede bevallen. Weeën ken ik wel, maar toch was ik onder de indruk van het geweld van deze natuurlijke bevalling.
Maar wat was het prachtig om te zien. Ze werden natuurlijk begeleid door de rustige en lieve verloskundige Annemarie, maar zelf leken Susan en Erik ook allebei heel goed te weten wat ze moesten doen.
Rond 4.00u werd Susan weer naar het bed verwezen en vlak daarna werd Juna toch ineens snel geboren. Erik schrok nog even, omdat de navelstreng om Juna’s hals zat. Maar deze zat niet strak en was snel weggehaald.
De kersverse ouders bewonderden hun prachtige baby. Erik mocht kijken of het een jongen of een meisje was. Een meisje! Erik mompelde: “Ik weet niet meer hoe ze heet.” Wat een knal aan emoties! Gelukkig wist Susan het nog: Juna!
En Juna was prachtig en deed het supergoed.
Bij Susan en Erik zag ik emoties, die ik nog zo goed ken van mijn eigen bevallingen: goh, nu zijn we vader en moeder en dit is ons kind… gek.
Helaas betekende het gebrek aan goede persweeën ook, dat de placenta niet vanzelf naar buiten kwam. Na vele vervelende pogingen, moest Susan twee uur later alsnog geopereerd worden om de placenta te verwijderen.
In de tussentijd nam Erik Juna op zijn ontblote bovenlijf. Juna had het duidelijk moeilijk met het vertrek van haar moeder. Maar Erik bleef heel kalm en liefdevol.
Ik moest weer denken aan mijn eigen eerste bevalling. ’s Nachts hield ik toen mijn hand boven het wiegje en toen pakte Mads mijn vinger. Dat was echt het moment dat ik me voor het eerst moeder werd. En dat klinkt misschien heel Daphne Deckers ;-) (“de geboorte van een moeder”), maar dat moment was prachtig.
En wat was het dus bijzonder om getuige te mogen zijn van het moment dat Erik vader werd. Ik denk dat je de foto wel herkent. Om nooit te vergeten!
Rond 7.30u kwam Susan terug van de OK. Ze mompelde dat ze lekker geslapen had en dat ze Erik twee keer zag, maar ze leek gelukkig niet te denken dat ze van een tweeling was bevallen.
Erik en Annemarie hadden met het schoonmaken en aankleden van Juna gewacht tot Susan erbij kon zijn.
Annemarie liet zien hoe Juna in de buik van Susan had gezeten. Dit vind ik zelf zo’n mooie foto, omdat het licht hier de vorm van de buik laat zien.
Susan en Erik belden als eersten hun ouders. Dat werd wel heel grappig toen beide opa’s na het gesprek vergaten op te hangen en we ze allebei enthousiast hoorden roepen: “Ik ben opa geworden!”.
Wat was dit een bijzondere ervaring.
Het ging natuurlijk om de emoties van Susan, Erik en Juna, maar wat heb ik zelf ook veel gevoeld, die nacht. Ik geloof dat ik niet eens had kunnen slapen als ik na deze slapeloze nacht meteen naar bed was gegaan.
Wat naast deze lieve baby overblijft, is dankbaarheid: Susan en Erik, heel erg bedankt dat ik bij zo’n hoogtepunt van jullie leven mocht zijn.
Ik wens jullie samen heel veel geluk, plezier en gezondheid.
Mooi hè?
Klik je op de like-knop van mijn Facebook-pagina? Dankjewel :-)
