Ik ben nu een maand terug van de Foundation Workshop in Texas, “The toughest photojournalism workshop in the world for wedding photographers”, een workshop voor trouwfotografen, gegeven door de allerbeste fotografen van de wereld.
In die maand heb ik een paar dingen gedaan: geprobeerd te accepteren dat het voorbij was, een begin gemaakt om alle ervaringen en lessen een plek te geven en vol bewondering gekeken naar de blogberichten van medestudenten die het blijkbaar al wel onder woorden konden brengen.
(For English: scroll down)
Dat vind ik namelijk het moeilijkste: vertellen wat ik daar nu eigenlijk ervaren en geleerd heb. In een vorig blogbericht kun je zien wat ongeveer mijn verwachtingen waren. Achteraf gezien was één van die verwachtingen onbewust blijkbaar dat het een afgerond geheel ging zijn.
Niets was minder waar: na 4,5 dag en nacht (want met 4 uur slaap per nacht tellen die nachten gewoon mee) was ik verbouwereerd dat het voorbij was. We waren net begonnen! Ik had pas net wat tips kunnen toepassen en ik had allerlei dingen ontdekt waar ik aan wilde gaan werken en sommige ervaringen waren zo confronterend, dat ik nog aan het nadenken was waarom eigenlijk! Ik wilde door!
Maar goed; teruggaan naar mijn gezin (en ze fotograferen) was natuurlijk ook heel fijn. En nu, een maand later, wil ik dan toch proberen wat woorden te geven aan mijn ervaringen.
Het was heftig, feestelijk, confronterend, liefdevol, spannend, uitdagend, leerzaam, vermoeiend, inspirerend, verbazingwekkend en intensief.
Ik was de Lucky Girl. Zo voelde ik me echt, ondanks moeilijke momenten.
Ik had het geluk Kirsten Bethmann als teamleader en David Murray als mentor te krijgen. Zoveel kennis en ervaring bij elkaar; het is echt een eer dat zij mij hebben begeleid.
Ik kwam in het team met Heidi, Kelly en Rebekah, waarmee ik nu vriendinnen heb in Amerika en Columbia, bij wie ik voor alles terecht zou kunnen.
En als opdracht moest ik een lieve familie fotograferen.
Dankzij deze familie heb ik aan het Texaanse leven mogen snuffelen: ik voelde me al snel thuis in hun huis, mocht mee naar de koeien (en stieren!), kreeg een heerlijke lunch in hun leuke café, keek de SuperBowl, kreeg een pot moonshine, maar bovenal: ik leerde deze mensen kennen. En ik ben dankbaar dat ze hun huis en zichzelf voor mij openstelden.
Ik vond het best een uitdaging om uiteindelijk tot een verhaal te komen met mijn foto’s. Omdat dit gezin grotere kinderen had, moest ik steeds keuzes maken wie ik zou volgen. En dat kiezen is niet mijn sterkste kant. Gelukkig kwamen Kirsten en David me ook op locatie helpen. En door ’s avonds, ’s nachts en ’s ochtends vroeg de foto’s met mijn team te bespreken, lukte het uiteindelijk toch een samenhangend verhaal te krijgen en ben ik best tevreden met mijn foto’s.
Maar eigenlijk gaat het niet om de foto’s. Die zeggen zo weinig over alles wat ik ervaren en geleerd heb. Ze zijn wel het begin van een nieuw leerproces dat nog láng niet is afgelopen. En omdat dat heel belangrijk voor me is, ben ik heel blij met deze foto’s.
The next pictures of the workshop are made by the very talented Dexter Lo:
It’s been a month since I went to Texas for the Foundation Workshop, “The Toughest photojournalism workshop for wedding photographers in the world”, a workshop for wedding photographers, taught by the very best photographers of the world.
In that month, I have done a few things: I’ve tried to accept that it was over, I’ve tried to process all the experiences and lessons and I admired the blog posts of fellow students who apparently already knew how to put everything in words.
Because that’s what I’m having a hard time with: giving words to my experiences and lessons. In a previous blog post, you can read about my expectations. In retrospect I expected it to be more completed at the end (I wasn’t aware of that).
It could not have been further from the truth: after 4.5 day and night (with 4 hours of sleep each night the nights count too) I was astonished that it was over. We were just beginning! I had only just applied a few things and I had discovered things I wanted to work on and some experiences were so confrontational, I was still trying to figure out why they were! I wanted to go on!
Anyway; going back to my family (and photographing them) was also very nice of course. And now, a month later, I want to try to put some words to my experiences.
It was impressive, festive, confronting, loving, exciting, challenging, informative, exhausting, inspiring, amazing and intense.
I was the Lucky Girl. I really felt that way, despite difficult times.
I was lucky to have Kirsten Bethmann as my team leader and David Murray as my mentor. So much knowledge and experience together; it was an honor to have them as my teachers.
I was lucky my team members were Heidi, Kelly and Rebekah, so now I have friends in America and Colombia, and they will help me with anything.
And my assignment was to photograph a lovely family.
Thanks to this family, I experienced a bit of Texan life: I felt at home in their house, I visited their cows (and bulls!), had a delicious lunch at their lovely cafe, watched the Super Bowl, got a bowl of moonshine, but above all: I got to know these people. And I’m grateful that they opened up their home and their lives for me.
It was quite a challenge to tell a story with my pictures. Because this family had older kids, I had to make choices on who I would follow. And my ability to choose is not my strongest quality. Fortunately, Kirsten and David came to help me on location. And by discussing the pictures with my team in the evening, at night and in the early morning, it became a coherent story and I’m pretty happy with my pictures.
But… it is not about the pictures. They are not about everything I experienced and learned. But they show the beginning of a new learning process that is far from over. And because that is very important to me, I’m very happy with these photos.
